Η παρέλαση μέσα μας

• Ημερομηνία: 28/10/2011
• Website: www.metropolispress.gr
• Δημοσιογράφος: Λάμπρος Αραπάκος

•  

  Η Ζωή και ο Αρης είναι δύο αδέρφια που ζουν απομονωμένα σε ένα σπίτι, με μόνη τους διέξοδο στην πόλη και τους ανθρώπους ένα παράθυρο. Από εκεί θα παρακολουθήσουν τις προετοιμασίες, την έναρξη, αλλά και την περίεργη έκβαση μιας παρέλασης.

  «Το έργο έχει παρουσιαστεί πολλές φορές τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Εχει ήδη ανέβει στην Τουρκία, στην Ισπανία και στο Βέλγιο. Παρόλο που έχουν περάσει 46 χρόνια, είναι σαν να γράφτηκε τώρα.

  Είναι τόσο κοντά αλλά και μακριά από την πραγματικότητα. Είναι πολύ δύσκολο να ισορροπήσεις σε αυτή τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φαντασιακό», εξηγεί ο Μάνος και η Βασιλική συμπληρώνει: «Είναι ένα έργο που χωράει πολλές αναγνώσεις. Είναι ιδιαίτερα γνωστό και αγαπητό και χρησιμοποιείται ως υλικό εκπαίδευσης στις δραματικές σχολές».

  Τι έχει, όμως, να πει σήμερα η «Παρέλαση»; «Υπάρχει ένα κομμάτι της δραματουργίας του 1965 που επανέρχεται και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα έργα του Μπέκετ εκείνης της περιόδου, του Ιονέσκο, της Αναγνωστάκη και γενικότερα όλη αυτή η δραματουργία που αναφέρεται στο τέλος του κόσμου, στο τέλος μιας εποχής, στο τέλος των ιδεών, ανεβαίνουν και αποδεικνύονται ιδιαίτερα επίκαιρα», απαντάει ο Μάνος, που θεωρεί τη Λούλα Αναγνωστάκη τη μεγαλύτερη Ελληνίδα συγγραφέα, και δηλώνει ότι έχει συνδεθεί ιδιαίτερα με το έργο της. «Στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής είχα δώσει μονόλογο από το ρόλο που υποδύομαι τώρα, το ρόλο του Αρη. Ο πρώτος ρόλος που έπαιξα στο θέατρο επαγγελματικά ήταν ο Γιωργάκης από την ‘Κασέτα’ της ίδιας συγγραφέως, ενώ αργότερα συμμετείχα και σε ένα άλλο έργο της, στον ‘Ηχο του όπλου’».

  Η «Παρέλαση» ανέβηκε για πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης την ίδια χρονιά κατά την οποία γράφτηκε σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. «Η Λούλα Αναγνωστάκη μπαίνει στον κόσμο των δύο παιδιών που τσακώνονται, παίζουν, συμφιλιώνονται, λένε μυστικά και διηγούνται όνειρα. Ο ένας έχει τον άλλον και δημιουργείται μια σχέση εξάρτησης», αναφέρει η Βασιλική και αποκαλύπτει ότι, όταν την πήρε τηλέφωνο ο Ενκε Φεζολάρι και της πρότεινε το ρόλο, ξετρελάθηκε από τη χαρά της. Ο Μάνος θεωρεί ότι η αδερφική σχέση στο έργο είναι πολύ καλά σκιαγραφημένη: «Το καταλαβαίνω αυτό, διότι έχω μια αδερφή που της έχω μεγάλη αδυναμία και κατά τη διάρκεια των προβών τη σκεφτόμουν συχνά».

  Μια πολιτικός μηχανικός στο θέατρο

  Η Βασιλική Τρουφάκου είναι 25 ετών και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Στις πανελλήνιες κατάφερε να περάσει στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τον πρώτο χρόνο παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά της, αλλά μόλις μπήκε στη ζωή της η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου τα έβαλε σε δεύτερη μοίρα. Τελείωσε το Εθνικό το 2008, άρχισε να δουλεύει ως ηθοποιός, ενώ παράλληλα βάζει στόχο να ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Πολυτεχνείο. Πεισμώνει, διαβάζει, τρέχει ανάμεσα σε πρόβες, παραστάσεις, εξεταστικές και εργασίες και τώρα βρίσκεται λίγα μαθήματα πριν από το πτυχίο. «Οι γονείς μου δεν φαντάζονταν ότι θα επανερχόμουν στο πανεπιστήμιο. Με ενδιαφέρει το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού, απλώς το θέατρο είναι μια αγάπη περίεργη που, και να την παραμελήσεις, θα σε κυνηγάει. Δεν ξέρω αν θα το εξασκήσω ποτέ, αλλά δεν το αποκλείω. Πάντως, είναι δύσκολα τα πράγματα και για τους μηχανικούς, διότι η κατασκευή και τα δημόσια έργα έχουν παγώσει λόγω κρίσης».

  Κυνήγησε το όνειρό του

  Ο Μάνος Καρατζογιάννης μεγάλωσε στην Αθήνα και τελείωσε τη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη το 2003. Ο πατέρας του δεν ήθελε με τίποτα να ασχοληθεί με το θέατρο. Υπήρξαν εντάσεις και συγκρούσεις, που τον ανάγκασαν στα 18 του να φύγει από το σπίτι και να ακολουθήσει το όνειρό του. «Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Ο πατέρας μου είναι δίπλα μου, είναι θετικός. Με ρωτάει για τις πρόβες και έρχεται με χαρά στις παραστάσεις όπου παίζω. Οι σχέσεις μας έχουν αποκατασταθεί πλήρως». Ο Μάνος είναι μόλις 29 ετών και έχει ήδη καταφέρει να παίξει σε αξιόλογες παραστάσεις, όπως το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, το «Παραμύθι χωρίς όνομα» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, το «Ενα καπέλο από ψάθα Ιταλίας» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Ιορδανίδης για την Εθνική Λυρική Σκηνή, το «Μπλε μελαγχολία» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη και το «Ο ήχος του όπλου» σε σκηνοθεσία της Ελλης Παπακωνσταντίνου.

  Σχολικές παρελάσεις

  Η κουβέντα έρχεται και στις παρελάσεις του σχολείου. Και οι δύο νέοι ηθοποιοί αναφέρουν ότι συμμετείχαν σε αυτές. «Ηταν ένα κοινωνικό γεγονός ιδιαίτερο και αγαπητό, που το περίμενα πώς και πώς», λέει η Βασιλική και συνεχίζει ο Μάνος: «Ημουν από τα παιδιά που πίστευαν πολύ στους ήρωες, στα ιδανικά, στην ελευθερία και στον αγώνα. Και τώρα πιστεύω. Δεν με αφήνει το θέατρο να μην πιστεύω. Τα περισσότερα έργα έχουν έναν ιδεαλισμό και, αν δεν πιστεύεις στις αξίες αυτές, δεν μπορείς να παίξεις».

  Τι γίνεται όμως με τη ζωή εκτός θεάτρου; «Πολλές φορές σκέφτομαι» λέει ο Μάνος «ότι, εάν οι ζωές μας είναι τόσο ‘χαλασμένες’ όσο η κοινωνία μας, ίσως και εμείς δεν είμαστε άξιοι ή έτοιμοι να αναμετρηθούμε με τα κείμενα αυτά. Νομίζω, όμως, ότι δεν έχει σημασία ο δρόμος της προσωπικής επίδοσης, έχει σημασία ποια είναι η θέση μας, τι καταθέτουμε. Υπάρχει συχνά μια πρόθεση να είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε και δεν υπάρχει η θέση που έχουμε επιλέξει. Με την ‘Παρέλαση’ θέλουμε να επικοινωνήσουμε τη θέση μας. Υπάρχει μια φράση της Ζωής μέσα στο έργο που λέει: ‘Αρη, φώναξε στο παράθυρο, κάνε κάτι’. Αυτό το ‘κάνε κάτι’ ήταν που κυνηγούσαμε στις πρόβες. Κάθε μέρα πριν από την πρόβα συζητούσαμε για το τι συμβαίνει γύρω μας και πώς μπορούμε να αντισταθούμε».

  Στο τέλος της κουβέντας μας, τους ρωτάω ποια είναι η πρώτη σκέψη που τους έρχεται στο μυαλό όταν ακούνε τη λέξη «παρέλαση». Το λόγο παίρνει ο Μάνος. «Σκέφτομαι κατευθείαν τον Ενκε και τη Βασιλική. Δεθήκαμε πολύ κατά τη διάρκεια των προβών. Δεν βγαίνω συχνά με τους συναδέλφους από τη δουλειά, ενώ εδώ από την τρίτη πρόβα έβγαινα με τα παιδιά και κάναμε παρέα». Ενώ για τη Βασιλική η λέξη «παρέλαση» τη μεταφέρει στα σχολικά της χρόνια. «Ηταν μια εποχή γεμάτη αθωότητα, όπου τα πράγματα ήταν πιο απλά, πιο αυθόρμητα, χωρίς πολλές δευτερογενείς σχέσεις».

  Βασιλική: Με την κρίση μπορεί να γίνει ένα καλό κοσκίνισμα. Να μείνουν τα πράγματα που είναι σημαντικά και αξίζουν… Πάντως, οι συνισταμένες και τα προβλήματα είναι, πλέον, κοινά και μας αφορούν όλους. Δεν ζει ο καθένας στο δράμα του. Ολοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα και έτσι σιγά σιγά μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε, να αγωνιζόμαστε για έναν κοινό στόχο.

  Μάνος: Ζούμε εδώ, αγαπάμε τον τόπο μας, ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, διότι είμαστε πολύ μόνοι μας. Ο καθένας διεκδικεί μόνος του. Το να είμαστε μόνοι μας και να προσπαθούμε να αρπάξουμε όσα μπορούμε και ν’ αναρριχηθούμε ήταν σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς και εποχής. Εάν δεν υπάρξει αλληλεγγύη και σθένος, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Με τόση μιζέρια και τόση λιποψυχία δεν θα έρθει η αλλαγή.

• Πηγή