Ο Κρίστοφερ, ο Αλτίν, ο Παρασκευάς, ο Στέφανος, ο Μαρμαράς, ο Φόξτροτ δεν είναι ο μέσος όρος. Κάνουν τη δική τους επανάσταση αρθρώνοντας την προσωπική τους ιστορία. Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα μέσα από τη νεοελληνική και ξένη δραματουργία.

Κασέτα, Ήχος του Όπλου, Παρέλαση, ένα mixage που συνέθεσα και σκηνοθέτησα πάνω στη δραματουργία της, μια παράσταση για τον Γιώργο Χειμωνά στο Φεστιβάλ Αθηνών και μια διδακτορική έρευνα που ξεκίνησα τον Απρίλιο 2014 με θέμα με το δημόσιο και το ιδιωτικό το έργο της με συνδέουν με τη μεγάλη Ελληνίδα δραματουργό.

Όσκαρ Ουάιλντ, Αρθούρος Ρεμπώ, Κωνσταντίνος Καβάφης και ο Σαίξπηρ με τα σονέτα του στη μετάφραση του Διονύση Καψάλη. Και οι τέσσερις για πρώτη φορά στη σκηνή: ερωτικοί, σκοτεινοί, πολιτικοί.

Θέατρο της Σιωπής και Cinema Performance, Samuel Beckett και Frederic Sonntag στον Κινηματογράφο του Ιδρύματος Κακογιάννη και στον προαύλιο χώρο της Ανώτατης σχολής Καλών Τεχνών αντίστοιχα, με ακτιβιστικό χαρακτήρα και θέμα την αυθαιρεσία των συστημάτων εξουσίας.

Το Βασιλόπουλο από το Παραμύθι χωρίς Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα και ο Μικρός Πρίγκιπας του Αντουάν ντε – Σαιντ Εξυπερύ εκατό και εβδομήντα χρόνια αντίστοιχα μετά την πρώτη δημοσίευσή τους ζωντανεύουν στη σκηνή για να θυμίζουν στα παιδιά χαμένες αξίες στις ζωές των ανθρώπων και των πολιτών.

Λογοτέχνες, ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς είτε παρουσιάζονται για πρώτη φορά είτε τιμώνται για το σύνολο της προσφοράς τους.