2009, 2012 Η ΠΑΧΝΗ - ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΦΑΛΗ

Κατηγορία: Ετερότητα

• Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
• Παίζουν: Μάνος Καρατζογιάννης (Στέφανος), Γιώργος Ντούσης - Αλέξανδρος Μαυρόπουλος (Δούκας)
• Σκηνικά – κοστούμια: Γιάννης Θεοδωράκης
• Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός
• Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
• Βίντεο άρτιστ: Σόφι Παπαδοπούλου
• Βοηθός σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια

2009 : Φεστιβάλ Φιλίππων - Καβάλας, Θέατρο Πορεία.
2012 : Sarajevo Winter Festival 2012 και επανάληψη στο Θέατρο Θησείον.

Υποψηφιότητα Βραβείου Δραματουργίας Καρόλου Κουν 2010.

Κριτική

Ο απόλυτα αυθεντικός Γιώργος Ντούσης κι ο Μάνος Καρατζογιάννης, που βγαίνει από τον εαυτό του για να κάνει τον καλύτερο του ρόλο, «γράφουν» παίζοντας τα δύο αγόρια του περιθωρίου που ακουλουθούν τα βήματα του τριφοικού Αντουάν Ντουανέλ στα «400 χτυπήματα».

Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης, Το τέταρτο Κουδούνι, Τα Νεα,15/10/09.

Εδώ, δύο νέοι, ο Γιώργος Ντούσης (Δούκας) και ο Μάνος Καρατζογιάννης (Στέφανος), δονούνται από ρεαλιστική δύναμη και ποιητική παραίσθηση. Είναι πλάσματα που έχει ατσαλώσει και αγιάσει το μαρτύριο. Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς διδάσκει την τρικυμία τους στην επάνω γωνιά τού «Πορεία». Η αναφορά του στα κινηματογραφικά «400 χτυπήματα» του Τριφό μεταφέρει την απελπισία στον γεμάτο λησμονιά κόσμο του θεάματος. Και η μίζα της μοτοσικλέτας που δεν παίρνει μπρος, αρκεί για να δώσει τη μεταφορά μιας σταθμευμένης ζωής. Σύγχρονη απόδοση, δυνατή και ουσιώδης, μια φωνή δυνατή από την άκρη της πόλης.

Γρηγόρης Ιωαννίδης, Φωνή δυνατή από την άκρη της πόλης, Ελευθεροτυπία, 31/10/09.

Το έργο των Καβαλιωτών συγγραφέων παρουσιάζεται από την εταιρεία θεάτρου «Δόλιχος», με τη σκηνοθετική υπογραφή του Τάκη Τζαμαργιά, σε μια παράσταση που ευτύχησε σε όλα της. Αναδεικνύει το κείμενο, «αναπνέει» και βαδίζει μαζί του και διαθέτει για πρωταγωνιστές δύο νέους ηθοποιούς, τον Μάνο Καρατζογιάννη και τον Γιώργο Ντούση, οι οποίοι δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Υποστηρίζουν τους ρόλους τους, σχεδόν με αυταπάρνηση, δύο νεαρά παιδιά που πρέπει να επιβιώσουν σ’ έναν κατακερματισμένο, μεταμοντέρνο κόσμο, που βίωσαν μια τρομακτική παιδική ηλικία και μια χειρότερη εφηβεία, που κακοποιήθηκαν ψυχολογικά και σωματικά από την ίδια την οικογένειά τους και σήμερα θέλουν να απαλλαγούν από το εφιαλτικό παρελθόν για να αναζητήσουν τον δικό τους χώρο στο σύμπαν.

Α. Κάραλη, Ρεσιτάλ Ερμηνείας στην Πάχνη, Έθνος, 9/11/09.

Δε γνωρίζω το λόγο που τόσος κόσμος, ως επί το πλείστον νεανικός, είχε σπεύσει στη μεταμεσονύχτια της «Πάχνης» των ταλαντούχων Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη την Παρασκευή που έτυχε να επισκεφτώ το «Πορεία». Η αρθρόα προσέλευση με εξέπληξε. Υποπτεύομαι, έπαιξε ρόλο η καλή «βρώμα» που έβγαλε αμέσως η παράσταση. Πάντως, όταν τα φώτα άναψαν και πάλι στον εξώστη – πρώην μπαρ και το σκηνικό γεγονός είχε λήξει, οι θεατές «μουδιασμένοι» κοιτάζονταν, αν και άγνωστοι στα μάτια με νόημα.(..) Ο Μάνος Καρατζογιάννης κι ο Γιώργος Ντούσης κατόρθωσαν να αναστήσουν την «άλλη» πλευρά της ζωής, αυτήν που αναπνέει «κακοποιημένη» δίπλα μας κι εμείς την προσπερνάμε με γοργό βλέμμα. Μας αρπάζουν μαζί τους και μας «βουτούν» χωρίς ανάσα εκεί όπου υπάρχουν μανάδες που κακοποιούν και εκπορνεύουν τα ανήλικα παιδιά τους για μια δόση και λίγα τσιγάρα. Εκεί όπου «κολλαριστοί» οικογενειάρχες και πατριοί βάζουνε χέρι στους ανήλικους προγόνους τους. Εκεί, στις γκρίζες πολυκατοικίες της μικροαστικής μιζέριας, όπου τα νεαρά παιδιά ασφυκτιούν και το μίσος γίνεται ξαφνικά θεριό. Εκεί, στην «γκρίζα» ζώνη όπου τα πάντα, για την απλή επιβίωση, καλύπτονται από μια παχύρρευστη …πάχνη.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, Στην γκρίζα πλευρά της ζωής, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Δυό νέοι ηθοποιοί, ο Μάνος Καρατζογιάννης και ο Γιώργος Ντούσης, με τη ρωμαλεότητα, την αγριότητα και τις ποικίλες εκφάνσεις αδιεξόδου, πραγμάτωσαν το σκηνοθετικό ντελίριο σκότους, ήχων, καταιγισμών και απόγνωσης στο αρμόδιο σκηνικό του Γ. Θεοδωράκη.

Γ. Βαρβέρης, Η σκοτεινή βάσανος των Ψυχών, Η Καθημερινή Της Κυριακής, 13/12/09.

Στους Γιώργο Ντούση και Μάνο Καρατζογιάννη για τις σπουδαίες ερμηνείες τους στην «Πάχνη» των Κωνσταντίνου και Αντώνη Κούφαλη. Ρεαλιστικά απλός ο πρώτος, αμήχανα ευαίσθητος ο δεύτερος, απέδωσαν δύο δύσκολους ρόλους, γραμμένους στην κόψη, ακροβατώντας ερμηνευτικά δίχως δίχτυ ασφαλείας. Κι ούτε που παραπάτησαν!

Συν & Πλην, ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ, Ποντίκι art, 26.10.2009.

Οι ρόλοι έχουν διδαχθεί και δουλευτεί εξαντλητικά σε όλες τους τις λεπτομέρειες από δύο νέους, εξαιρετικά προικισμένους ηθοποιούς: τον Μάνο Καρατζογιάννη και τον Γιώργο Ντούση, που λειτουργούν με πλήρη συντονισμό, σαν συγκοινωνούντα δοχεία, δίνοντας ένα συναρπαστικό «διπλό» πρόσωπο – προσωπείο του έφηβου πάθους που αποκαλύπτεται σφαιρικά. Ένα έργο και μια παράσταση που πρέπει οπωσδήποτε να προσεχθούν.

Λένδρος Πολενάκης, Ο καθρέφτης και το έσοπτρον, Η Αυγή της Κυριακής, 15/11/2009.

Ο Τάκης Τζαμαριάς σκηνοθέτησε μια πολύ καλή παράσταση. Με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα που σηματοδοτούν το επικίνδυνο «τοπίο» του κοινωνικού περιθωρίου όπου ωθούνται πολλά δύστυχα πλάσματα, (Γιάννης Θεοδωράκης), λίγες βιντεοεικόνες (com. odd. or), αρμόζουσα μουσική (Δημήτρης Ζαβρός), και με καθοριστικό στήριγμά του την εκφραστική κινησιολογία (Ζωή Χατζηαντωνίου), στο παταράκι του «Πορεία» έστησε μια παράσταση περίσσιας ευαισθησίας, μελαγχολικής ατμόσφαιρας, αναδείχνοντας τη σκληρή ρεαλιστική αλήθεια, την ποιητικότητα και το εξαιρετικό μήνυμα του έργου και καθοδηγώντας τις καλές ερμηνείες των δύο νέων ηθοποιών. Του Γιώργου Ντούση, που εντυπωσιάζει με την ανεπιτήδευτη φυσικότητα και αλήθεια του (Δούκας) και του αισθαντικού Μάνου Καρατζογιάννη.

Θυμέλη, Εκδοχές υπαρξιακής και κοινωνικής «ορφάνιας», ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 4/11/09.

Η σκηνοθεσία επιχειρεί να εξαφανίσει τις αδυναμίες του κειμένου, να επανακτήσει την απολεσθείσα αληθοφάνεια και να αναδείξει στο έπακρο τις ερμηνευτικές ικανότητες των δύο νέων ηθοποιών, που διαθέτουν και υποκριτική δεξιοσύνη και άριστο κινησιολογικό συντονισμό. Οι γεμάτες πάθος ερμηνείες τους αναδεικνύουν με ευκρίνεια την όψιμη αθωότητα, τη βιαιότητα αλλά και την απελπισία των ηρώων που ενσαρκώνουν, χωρίς να γίνονται μελό ή επεξηγηματικές.

Μαρία Κυριάκη, Η πάχνη, Επί σκηνής, 20/12/2009.

η «Πάχνη» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, ticketservices.gr/

Μνήμες

«Πάχνη», η κρυφή αγαπημένη μου!

Δεν υπάρχει παράσταση που να έχω παρακολουθήσει περισσότερες φορές στη ζωή μου από την «Πάχνη». Δεν υπάρχει παράσταση που να την έχω ακολουθήσει στους περισσότερους σταθμούς της πορείας της από την «Πάχνη». Είναι η κρυφή αγαπημένη μου από την ημέρα που διάβασα το κείμενο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη.

Ήμουν δίπλα της σχεδόν από τη γέννησή της. Ήμουν στην αίθουσα του Σύγχρονου Θεάτρου Αθηνών στο Γκάζι, όταν στις 14 Μαρτίου 2009 πρωτοπαρουσιάσθηκε στο πλαίσιο των «Αναγνώσεων» του Εθνικού Θεάτρου. Καθόμουν στις κερκίδες του Απεντομωτηρίου της Καβάλας παρακολουθώντας τη γενική πρόβα, ξενυχτώντας με τους συντελεστές ώστε να είναι όλα έτοιμα για την πρεμιέρα της 14^ης Ιουλίου 2009 και τη θεαματική έναρξη του Φεστιβάλ Φιλίππων – Καβάλας.

Ήμουν παρούσα το χειμώνα του 2010 στην πρεμιέρα της στο θέατρο Πορεία. Την παρακολούθησα και πάλι στον ίδιο χώρο σε μεταμεσονύχτια εκδοχή. Την κατευόδωσα όταν ταξίδεψε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Sarajevo Winter 2012 και της ευχήθηκα ότι καλύτερο όταν τον Απρίλη του 2012 ανέβηκε στο Θησείο. Την κουβαλάω μέσα μου ως «παρένθετη μητέρα» της και θα ήθελα να τη δω ξανά και ξανά.

Λατρεύω πάντα το κείμενο που με χτύπησε σα γροθιά στο στομάχι, ίσως γιατί ανέκαθεν κρυφοζήλευα το λόγο των αδελφών Κούφαλη. Λάτρεψα την ευτυχή χρονική συγκυρία συνύπαρξης μιας ομάδας συντελεστών τους οποίους ουδέποτε λησμόνησα. Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι ήταν «μεταφυσική» η επιλογή των δύο πρωταγωνιστών από το σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαριά. Ποτέ στο παρελθόν δεν ευτύχησα να παρακολουθήσω ηθοποιούς να κάνουν απόλυτο κτήμα τους ρόλους τους. Για μένα ο Μάνος Καρατζογιάννης ήταν ο Στέφανος και ο Γιώργος Ντούσης ήταν ο Δούκας.

Ούτε ένα τόσο δα κομματάκι του συνόλου δεν υπολείπονται συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Το σκηνικό του Γιάννη Θεοδωράκη τόσο σκληρό όσο και ο λόγος, η μουσική του Δημήτρη Ζαβρού τόσο σκανδαλιστική όσο και η θεματολογία, το videoartτης Σοφίας Παπαδοπούλου τόσο πρωταγωνιστικό όσο και οι δύο ηθοποιοί, η κινησιολογία της Ζωής Χατζηαντωνίου οδήγησε τους ρόλους ένα βήμα μακρύτερα, ενώ οι φωτισμοί του Κώστα Σιδηρόπουλου έπαιξαν με τα ψυχικά σκοτάδια πρωταγωνιστών και κοινού.

«Το χειρότερο πράμα μετά τη φτώχεια, είναι η βία σ’ ένα παιδί», μου δίδαξε η «Πάχνη». Δυστυχώς, η καθημερινότητα γύρω μου με φέρνει αντιμέτωπη με φρικτά περιστατικά βασανισμένων παιδικών ψυχών. Πόσο τραγικά διαχρονικό θα πρέπει να αποδεικνύεται το κείμενο και πόσες ακόμη φορές θα φέρω με πόνο στο νου μου το αυτονόητο θεώρημα: «Τίποτε κακό δεν πρέπει να συμβαίνει στα παιδιά».

Χρόνια μετά τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα που εισέπραξε η «Πάχνη» όπου κι αν ανέβηκε, μπορώ ανά πάσα στιγμή να κλείσω τα μάτια μου και να την ανακαλέσω στη μνήμη μου. Μπορώ να αντικρίσω χωρίς κόπο απέναντί μου το Στέφανο, γύρω στα 18, λεπτό, τρομαγμένο, αηδιασμένο από την καθημερινότητά του. Και το Δούκα, γύρω στα 25, με σκληρά χαρακτηριστικά και δυναμική παρουσία, η οποία χρησιμοποιείται ως ασπίδα σωτηρίας. Τους χάραξα βαθιά μέσα μου κι εκεί τους διατηρώ αναλλοίωτους και με όση αγάπη τους αξίζει.

Βούλα Θασίτου Δεληγιάννη