2011 ΠΡΑΞΗ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ - SAMUEL BECKETT

Κατηγορία: Πειραματικές Performances

28 Μαρτίου - 3 Ιουνίου .Στον προαύλιο χώρο της σχολής «Καλών Τεχνών»
Πειραιώς 256.

• Σκηνοθεσία: Ασπασία Κράλλη
• Μετάφραση : Θανάσης Νιάρχος
• Σκηνικά Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηϊωάννου
• Μουσική : Κορνήλιος Σελαμσής
• Φωτισμούς : Κατερίνα Μαραγκουδάκη.
• Everyman : ο Μάνος Καρατζογιάννης.
• Από μηχανής : ο Ιάσων Bitter – Koυρούνης.

Συμπαραγωγή του Θεάτρου της Σιωπής και του Θεάτρου Σοφούλη.

Συμμετοχή στο 3ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ ΔΡΟΜΟΥ.

Links

Ηλεκτρονικό πρόγραμμα παράστασης

http://theatrosofouli.gr/index.php?template=more&article_id=272

Συνέντευξεις

Ο «ΚΑΘΕΝΑΣ» ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΝΑΤΑ ΝΕΡΟ - ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ

Κριτική

Με μια εσωτερική φωνή ο ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης εκφράζει όσα έγραψα παραπάνω. Μερικές φορές είναι σαν να σκαρφαλώνει σε βουνό ή να περπατά στον βύθο. Μας περιέχει όλους σε αυτή την προσπάθεια του βωβού πόνου και της περιπέτειας. Ο ηθοποιός γίνεται σκηνοβάτης χωρίς δείκτη ασφαλείας. Τα λόγια που δεν λέει είναι λόφοι άμμου της μοναξιάς και του μαύρου.

Γιάννης Κοντός, Το ταξίδι στο άγνωστο από τον Μπέκετ, Ελευθεροτυπία, 8/10/11.

Το έργο αυτό του Μπέκετ που σκηνοθέτησε για δεύτερη φορά η Ασπασία Κράλλη , απαιτεί τόσο μια εκλεπτυσμένη κλοουνερί, όσο ακροβατικές ικανότητες του ερμηνευτή. Ο καλός νέος μας ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης διαθέτει, ευτυχώς εν αφθονία και τα δύο στοιχεία, καθώς επίσης και σκηνική αντοχή τεράστια. «Χτυπιέται» σωστά καθοδηγημένος με αυτοθυσία υποκριτική, επί δίωρο σχεδόν σε μια περίπου άδεια σκηνή κάνοντας τα πάντα και καταθέτοντας ένα απίστευτο μόχθο, που δε μένει χωρίς δίκαιη ανταμοιβή : κατορθώνει να βγάλει στο φως και να μεταφέρει σε ακραιφνείς, αδιάσπαστους ρυθμούς του σώματός του, ολόκληρο τον «αποκαλυπτικό μηδενισμό» μιας ιστορικής ποίησης, που όπως η φύση σύμφωνα με τον αρχαίο σοφό «κρύπτεσθαι φιλεί»

Λέανδρος Πολενάκης, Η «Βρομιά» του Σνάιντερ και Πράξη χωρίς λόγια του Μπέκετ, η Αυγή της Κυριακής, 10/7/11.

Μνήμες

Στις οδηγίες της σκηνικής παρουσίασης του έργου, Πράξη χωρίς Λόγια, ο Μπέκετ σημειώνει για τον σκηνικό χώρο… Setting : a desert (σκηνικό : μια έρημος).

Στην παράσταση του έργου Πράξη χωρίς Λόγια που θα ανεβάσει το Θέατρο της Σιωπής στον προαύλιο χώρο της Σχολής Καλών Τεχνών, η ανάλογη οδηγία που δίνεται για τον σκηνικό χώρο είναι… σκηνικό: ερειπωμένος χώρος.

Το έργο γράφτηκε από τον Μπέκετ το 1956, μετά από μια συζήτηση που είχε με τον χορευτή Deryk Mendel. Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στις 3 Απριλίου 1957 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου.

Το 1977 ο Αλέξης Μινωτής, μου πρότεινε να το ερμηνεύσω στο Εθνικό Θέατρο, σε κοινή παράσταση με το Τέλος του Παιχνιδιού.

Τώρα το 2011, μετά από 34 χρόνια από εκείνη την παράσταση στο Εθνικό, σκηνοθετώ μέσα σε κοινωνικές συνθήκες δραματικά διαφορετικές, το βαθειά υπαρξιακό αυτό έργο όπου πρωταγωνιστής είναι, ο EVERYMAN (Ο Καθένας).

Ο κάθε άνθρωπος (ο καθένας), ριγμένος από μια αόρατη ανώτερη δύναμη σ έναν ερειπωμένο χώρο, προσαρμόζεται σε οτιδήποτε ελάχιστο του προσφέρεται, αισιοδοξώντας σταδιακά. Με κύριο συμβολισμό μια κανάτα δροσερό νερό που ποτέ δεν κατορθώνει να φτάσει (άμεση αναφορά στο μύθο του Τάνταλου), όπως ποτέ δεν κατορθώνει να φτάσει τα όνειρα και τις επιθυμίες του, ο καθένας, μένει στο τέλος αυτάρκης, με μοναδικά και μόνο-δικά του εργαλεία, το μυαλό και τα χέρια του.

Η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή, εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι, είναι «το ταξίδι» που αξίζει παρά τις δυσκολίες του ( άραγε ο Μπέκετ, είχε διαβάσει την Ιθάκη του Καβάφη;) Η Πράξη χωρίς Λόγια, είναι έργο ποιητικό και συγχρόνως αφάνταστα σκληρό. Ενώ γράφτηκε το 1956, έχεις την αίσθηση ότι γράφτηκε σήμερα.

Η ιδέα του νέου ηθοποιού Μάνου Καρατζογιάννη, να ανεβεί η παράσταση ανάμεσα στα ερείπια του προαύλιου χώρου της Σχολής Καλών Τεχνών στην οδό Πειραιώς, σηματοδοτεί και την σκηνοθετική αντιμετώπιση του έργου με τρόπο μοναδικό.

Ασπασία Κράλλη